zondag 21 juli 2013

Eens moet het gebeuren...



Day 78 - Eens moet het gebeuren...



woensdag 17 juli 2013

De rit richting het Apuseni-gebergte was glooiend en leidde ons weer door allerlei dorpjes. We hadden een sneller alternatief, maar dan zie je veel minder. Wel was de weg die wij hadden genomen wat minder goed, waardoor we er langer over deden.

Aan het einde van de middag reden we een weg in waarvan we niet zeker wisten of het de goede was. We wilden keren, maar de weg was vrij smal en de plek die we kozen om te keren, was daar achteraf niet zo geschikt voor... Het ging net iets te steil en er lag net iets teveel grind. Dat kan onze Bavaria camper van 3400 kilo niet aan. Dus daar sta je dan langs de kant van de weg. Eens moet het gebeuren tijdens deze reis.

Na een paar pogingen omhoog te komen, moesten we toch echt hulp zoeken. Gelukkig kwam er genoeg verkeer langs. Een auto verwees ons naar het voorgaande grotere dorp. Net toen Peter met het fototoestel en een foto van de camper met trekkabel op pad ging voor hulp uit het dorp, kwam er een busje met laadbak langsgereden met een paar bouwvakkers erin. We wezen naar de camper en ze snapten de situatie. Ze reden meteen achteruit en drie van de vier stapten uit. Zelfs zonder gedag te zeggen, begonnen ze meteen te helpen. Eén van die mannen vroeg zich af hoe we daar in hemelsnaam terecht waren gekomen. Tja, niet voor je lol en door een verkeerde inschatting om het zachtjes uit te drukken.

Het was echter een fiks karwei, want ze konden zelf met hun achterwielen ook niet meer op het asfalt staan. De drie mannen die uitgestapt waren, moesten hun eigen busje duwen voor wat extra trekkracht en na een paar pogingen, rondvliegende stenen, zwarte rook van verbrand rubber van de autobanden, gehuil van een paar kinderen op de achterbank, om maar niet te zwijgen van wat aanmoedigingen met stemverheffing van Sanneke op veilige afstand en een uiterst rustige Peter achter het stuur, kregen ze het voor elkaar en stond de camper even later netjes langs de kant van de weg. Pfff, dat was even heeeeel spannend, vooral omdat er zoveel kracht bij kwam kijken om de camper in beweging te krijgen. We kregen bijna niet de mogelijkheid hen echt goed te bedanken, want ze stapten alweer in om van hun werk terug naar huis te gaan. Je helpt iemand zonder morren als je het kunt en dan ga je weer verder, lijkt hier wel de instelling.

Na dit intermezzo van een uurtje (valt al met al erg mee; nu nog een keer een lekke band, daar kun je op wachten met zoveel kilometers) hebben we de weg gevraagd en zijn we de bergen in gereden. We wisten dat daar mogelijkheden waren om te overnachten. Na 15 km kwamen we wat plekjes tegen, maar niet echt een camping. Wel een groot heuvelachtig veld (ze zouden er een golfbaan van kunnen maken) met wat tentjes en jeeps met daktent. Dat leek ons wel een leuke plek en daar staan we nu. In de natuur, zonder voorzieningen dan die van onszelf, bij een riviertje en avonturistische(re) andere kampeerders. Even later kwam er een hele grote groep off-road motoren aan rijden om hun kampement hier op te slaan en na het eten kwam er nog een grote groep bij van allemaal stoere mannen op stoere motoren. We hebben in totaal 37 motoren geteld. Veel mensen hebben hout in het bos gezocht en er branden nu diverse kampvuurtjes. Want het is koud... We konden nog net in de zon buiten eten, maar toen deze achter de dennenbomen verdween, werd het echt koud. Wij zitten dus maar lekker binnen, te schrijven en te lezen. Hoezo avontuurlijk..?

Er zijn hier diverse wandelroutes en omdat het hier niet heel steil is, is het voor ons leuk om te wandelen. Waarschijnlijk blijven we hier morgennacht ook, en dan mét eigen kampvuur :-).



Trekken aan dat paard!
[Map]

Genieten van de laatste zonnestralen in de natuur
[Map]



Sent from my iPad by My Vacation HD app (www.myvacationapp.com)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten